ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΖΟΥΡΤΣΑΝΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

Aριθμός Φύλλου 98    ΑΠΡΙΛΙΟΣ  ΜΑΪΟΣ  ΙΟΥΝΙΟΣ   2008

 

Aυτοί που έφυγαν

 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΤΑΓΑΡΗΣ

Στις τρεις Μαρτίου ο μπάρμπα-Τάσης ο Τάγαρης, έφυγε από τη ζωή ξεκινώντας το επόμενο δικό του ταξίδι στην αιωνιότητα, αφού ολοκλήρωσε το ταξίδι του στον κόσμο μας με απόλυτη επιτυχία. ΄Αφησε πίσω του μια πορεία παράδειγμα γι’ αυτούς που είχαν την τύχη να τον γνωρίζουν, γι’ αυτούς που άκουσαν και θα ακούσουν γι’ αυτόν. Αυτή είναι λοιπόν η μεγαλύτερη προσφορά του στον τόπο, η υστεροφημία του, για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Άκουγα συνέχεια γι’ αυτόν πριν και μετά το θάνατό του αναρίθμητα περιστατικά από πολλούς συμπατριώτες αλλά και φίλους του, ανθρώπους που τον αγάπησαν γιατί τους αγάπησε, γιατί αυτό πάντα έλεγε να έχετε την αγάπη.Γιατί όταν αγαπάς δίνεις ευχαρίστηση ακόμα και από το υστέρημά σου, χωρίς να περιμένεις να πάρεις, προσφέρεις στους συνανθρώπους σου τις υπηρεσίες σου

 χωρίς να αναμένεις αναγνώριση, ακολουθώντας τη συνείδησή σου και τότε νιώθεις ευτυχισμένος και ο Τασιός έζησε και έφυγε ευτυχισμένος, κάνοντας τον απλό και ταπεινό του απολογισμό με μιά φράση (γλέντησα τη ζωή μου, λεφτά δεν έκανα πολλά αλλά δεν αδίκησα κανέναν).

Μας λείπεις ακόμα κι αν ακούμε τη φωνή σου κάθε φορά που η ζωή μας φέρνει αντιμέτωπους με προβλήματα και διλήμματα...

Σ’ ευχαριστούμε για όλα αλλά περισσότερο για το δρόμο που μας έδειξες.

 Κάποιος που είχε την τύχη να τον γνωρίζει καλά.

 

     Ας μου επιτραπεί να προσθέσω και εγώ λίγα λόγια για τον αείμνηστο Αναστάσιο Τάγαρη, από την εικόνα που έχω γι’αυτόν, κυρίως από τότε που είμουν μικρή και που είχα την τύχη να τον έχω νονό.

Ψηλός, λεπτός, ευθυτενής, ζωντανός με όλη τη σημασία της λέξεως, αεικίνητος στο σώμα και στη σκέψη, ένας άνθρωπός που δεν περνούσε απαρατήρητος ακόμα και όταν περπατούσε χωρίς να μιλάει. Ζωντάνευε τις παρέες του με ιστορίες, προβληματισμούς και πολιτικές συζητήσεις. Η φωνή του έφτανε πάντα στ΄αυτιά μου είτε ήταν στο σπίτι του, είτε στο καφενείο, είτε απλά περνούσε στο δρόμο, γιατί ο τρόπος που χαιρετούσε τους ανθρώπους ήταν δυνατός, ζεστός, εγκάρδιος. Εξέφραζε με έντονο τρόπο τα συναισθήματά του και η αλέγρα παρουσία του ήταν πάντα αισθητή.

Στις δουλειές του ριψοκίνδυνος και καθόλου ψιλικατζής. Πληθωρικός, και η ενέργειά του πάντα περίσσευε.  ΄Αφηνε πίσω τις λεπτομέριες και κοίταζε μακριά. Καθόλου δουλοπρεπής σε κάθε είδους εξουσία.  

Μπορεί να «έζησε» τη ζωή του, αλλά μπορεί και να τον «φυλάκισε» η ζωή του, στα στενά πλαίσια της οποίας βρέθηκε. Πολίτης μικρής κοινωνίας, με μεγάλη οικογένεια και κυνηγός της επαγγελματικής επιτυχίας.  Και βέβαια πέτυχε  επιχειρηματικά και η οικογένειά του πρέπει να είναι υπερήφανη γι΄αυτόν, αλλά υπό άλλες συνθήκες ζωής, κάπου αλλού, πιστεύω ότι η ηγετική του φυσιογνωμία, το θάρρος του και η ανεξάντλητη ενέργειά του θα τον είχαν οδηγήση σε άλλα μονοπάτια....

Στη δική μου τη ζωή ήταν παρών. Δέν θα τον ξεχάσω όσο ζώ και του είμαι ευγνώμων για ότι μου προσέφερε.

Ας είναι αιωνία του η μνήνη.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΗΜΟΣΘΕΝΙΔΟΥ

 

 

ΤΟΥΛΑ ΑΘ.ΚΛΕΝΤΟΥ-ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Στις 7-5-08 απεβίωσε στην Αθήνα και ετάφη στο κοιμητήριο του Προφήτη Ηλία στη Ζούρτσα. Κατά την εξώδιο ακολουθία τον τελευταίο χαιρετισμό απηύθυνε ο πρωτοπρεσβύτερος π.Γεώργιος Καλαμάρης, σύζυγος της πρώτης της εξαδέλφης Ελένης Αναστ.Κλέντου.

Γυναίκα ανδρεία τις ευρήσει; Τιμιωτέρα γαρ η τοιαύτη λίθον πολυτελών (Παρ.Π.Δ.)

     Μέσα  στη χαρά της Αναστάσεως, μέσα στη μοσχοβολιτάδα της ΄Ανοιξης, μια παραφωνία, ένα φάλτσο ήρθε να ταράξει την ομορφιά και την ευτυχία. «Η Τούλα του Θανάση του Κλέντου» έφυγε και το μαντάτο το πήρε ο άνεμος και το ταξίδεψε σε λόγγους και σε βουνά και τόφερε μέχρι τη Ζούρτσα. Και αμέσως η καμπάνα του Αη Νικόλα άρχισε να διαλαλεί το λυπητερό μαντάτο. Γιατί ο θάνατος δεν υπήρχε στη ζωή μας μέχρι τη στιγμή που ο άνθρωπος παρήκουσε την εντολή του Θεού και η προειδοποίηση έλαβε σάρκα και οστά «.... Αν φάγητε θανάτω αποθανείσθε» όμως χαρείτε ο θάνατος είναι ο νικημένος εχθρός «θανάτω θάνατω πατήσας» ψάλλομεν.

     Η προκειμένη νεκρά είχε την ευλογία από το Θεό να γεννηθεί σε μια ευλογημένη χριστιανική οικογένεια από το Θανάση και τη Δήμητρα Κλέντου και να ανατραφεί εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Και δεν έφτανε αυτό, μεγάλωσε στην πατρική αγκαλιά του θείου της π. Προκοπίου Παπαθεοδώρου αγιασμένου κληρικού, κοντά στην ηγουμένη Ευλογία και τη γερόντησσα Μακρίνα, πλάι στο γνωστό σε όλους μας αγαπητό πατέρα Αναστάσιο τον παπα Τάση όπως τον ξέραμε στη Ζούρτσα, κι όλα αυτά τα μαθήματα η καλή μας Τούλα τα κράτησε και τα πολλαπλασίασε, αξιοποίησε τα τάλαντα και έτσι την αγάπη την έκανε παντιέρα, αγάπη μεταξύ των αδελφών, των συγγενών, των φίλων, των συναδέλφων και όχι μόνο, όταν αργότερα θα σταθεί στο επαγγελματικό μετερίζι της τραπέζης θα καταφέρει να γίνει υπόδειγμα προς μίμηση και δεν θα σταματήσει μέχρι εκεί, αλλά μόλις έρθει η ώρα να συνάψει γάμο θα γίνει υπόδειγμα συζύγου. Δικαίως θρηνεί ο αγαπητός μας Σταύρος ο σύζυγός της αφού έχασε από δίπλα του τέτοια σύντροφο...

     Ακόμη μεγαλύτερος ο πόνος για τον μονάκριβο αδελφό της που την συνοδεύει στο σπίτι του πατέρα τους...

     Αγαπημένη μας Τούλα τώρα που ξεκίνησες για το ταξίδι του μισεμού πάρε πολύτιμα δώρα, το αγέρι της Ζούρτσας το μυρωμένο με τα άνθη της Ανοιξης, πάρε το δάκρυ και την αγάπη μας που σε συνοδεύουν πάρε την προσευχή μας στον Κριτή ζώντων και νεκρών...  Όλοι εμείς που βρεθήκαμε στο ταξίδι του μισεμού σου με μάτια δακρυσμένα προσευχόμεθα ψάλλοντες Χριστός σε αναπαύση σε χώρα ζώντων και πύλας παραδείσου ανοίξησι και βασιλείας δείξη πολίτη και άφεσιν συδώη ον ήμαρτες εν βίω φιλόχριστε.

 

 

Ενα μνημόσυνο σε παππού και εγγονό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΟΝ.ΜΑΝΩΛΗΣ (ο παππούς)

ΣΑΒΒΑΣ KOYΛΟΥΡΙΩΤΗΣ (ο εγγονός)

 

Τον Ιούνιο του 2007, σχεδόν ένα χρόνο μετά τον άδικο χαμό του εγγονού του Σάββα, έφυγε από κοντά μας ο συμπατριώτης μας Αθανάσιος Διον. Μανώλης.

Γνήσιος Ζουρτσάνος, υποδειγματικός πατέρας, ασυναγώνιστος στην εργατικότητα και προκοπή. Ο αγαπητός Θανάσης έφυγε πολύ πικραμένος για το μεγάλο του ταξίδι. Δεν άντεξε το χαμό του αγαπημένου πρώτου του εγγονού και έφυγε βιαστικός για να τον συναντήσει.

Με τη σύζυγό του Μαρία απέκτησαν πέντε παιδιά. Δούλεψε σκληρά στερήθηκε απίστευτα. ΄Εφυγε από το χωριό για καλύτερη τύχη. Μεγάλωσε τα παιδιά του και τα αποκατέστησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στα γεράματά του γύρισε στο χωριό μας με τη γυναίκα του για να ζήσει ήρεμος και να ξεκουραστεί στην πατρώα γή στο τέλος της ζωής του.

Αλλά και εδώ η ζωή του φέρθηκε πολύ σκληρά, όπως και σκληρή και δύσκολη ήταν από τα παιδικά του χρόνια, που μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και την ορφάνια.

΄Εχασε το Σάββα του, το πρώτο του εγγόνι και πόνεσε πολύ μαζί με την κόρη του  και όλη του την οικογένεια. ΄Εφυγε γεμάτος από την αγάπη και το σεβασμό των παιδιών του. Δεν τον κρατούσε όμως τίποτε πια εδώ. ΄Ηθελε να φύγει να πάει να βρεί και να αγκαλιάσει τον αγαπημένο του Σάββα, το λατρεμένο του εγγόνι. Δεν άντεχε να βλέπει και την κόρη του τη Δήμητρα με το μεγάλο πόνο ζωργαφισμένο στο πρόσωπό του της για το χαμό του αγοριού της. Θέλησε να την παρηγορήσει έστω και λίγο προσφέροντας και εκείνος συντροφιά και λίγο από τη μητρική της στοργή εκεί μακριά στην άλλη ζωή, στο λατρεμένο της παιδί, το ακριβό της παλικάρι.

Ευχόμαστε ολόψυχα, ο Θεός να παρηγορήσει τη μάνα και να αναπαύσει το Θανάση με το εγγόνι του μαζί.

 

 

 

 

 

 

Copyright © ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΩΝ ΦΙΓΑΛΕΙΕΩΝ (ΖΟΥΡΤΣΑΝΩΝ) ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΙΑ «Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ»