ΚPANIOY TOΠOΣ έγινε η πανέμορφη φύση του χωριού μας. Χάθηκε η παραδεισένια ομορφιά του τόπου μας. Έγιναν στάχτη τα πυκνά δάση της Πελοποννήσου. Άνθρωποι χάθηκαν μέσα στην πύρινη κόλαση που τέτοια δεν είχε κανείς άνθρωπος του καιρού μας ξαναδεί. Η χλωρίδα και η πανίδα του αγαπημένου μας τόπου αφανίστηκε ίσως για πάντα.

Ο πόνος αβάσταχτος για τη μεγάλη καταστροφή. Τα χείλη έσφιξαν. Το χαμόγελο έσβησε και απέραντη θλίψη ζωγραφίστηκε στα πρόσωπα.

Είδαμε τους ανθρώπους με αυτοθυσία να παλεύουν με τις φλόγες να σώσουν τη γή τους, τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους, τα δέντρα, τα ζώα τους, γιατί όλα αυτά ήταν η ζωή τους. Ήξεραν ότι χωρίς αυτά και αν ακόμα γλυτώσουν οι ίδιοι, δεν υπάρχει ζωή.

Η φωτιά δεν έρχεται, καίει, φεύγει και όλα τελειώνουν εκεί. Ακόμα και όταν σβήσει, υπάρχει μέσα στην ψυχή των ανθρώπων και στις καθημερινές τους ανάγκες. Στην πείνα, στη δίψα, στο κρύο, στην απαγοήτευση. Σε κάθε βήμα πάνω στα αποκαΐδια.

Tα δάση μας που χρειάζονται δεκάδες χρόνια για να αναπτυχθούν,μέσα σε λίγες ώρες έγιναν στάχτη.

Αλλά οι σημαντικές στιγμές κάνουν και τους ανθρώπους σημαντικούς.

Σημαντικές στιγμές για το χωριό μας ήταν αυτές, όταν το «έζωσαν» οι πύρινες φλόγες που θαρρείς και άγγιζαν τον ουρανό. Τα αιωνόβια δέντρα καίγονταν με τραγική μεγαλοπρέπεια. Ατελείωτο θέαμα για τα μάτια, γιατί ατελείωτα ήταν και τα δάση μας. Ανατριχιαστκός ο υπόκωφος ήχος της φωτιάς.

Σημαντικοί άνθρωποι αποδείχτηκαν οι νέοι του χωριού μας. Οι νέοι που έδωσαν πραγματική μάχη να κρατήσουν τις φλόγες μακριά από τους ανθρώπους, τα σπίτια και τα ιερά τους. Μοναδική στιγμή η συγκέντρωση των γερόντων και ανήμπορων στην εκκλησία. Σαν άλλοι Λακεδαιμόνιοι που όχι μόνο ξέρουν το καλό, αλλά και το πράττουν. Έχουν τα συγχαρητήρια και το θαυμασμό όλων μας. Συνηθισμένες λέξεις για να εκφράσει κανείς το μεγαλείο της στιγμής, αλλά εδώ παίρνουν το πραγματικό τους νόημα. Όσοι καταγόμαστε από την επαρχία αλλιώς καταλαβαίνουμε τα όσα διαδραματίστηκαν.

Τώρα που σίγασαν τα πράγματα, το δέντρο που πρέπει να ποτίσουμε είναι το δέντρο της ελπίδας. Γιατί αυτό καμιά φωτιά δεν μπορεί να το κάψει. Η ελπίδα θωρακίζει τους ανθρώπους και αυτοί αποφάσισαν να μείνουν στον τόπο τους. Θέλουν μέσα από τις στάχτες να αναγεννηθεί η ζωή. Να παλέψουν ενωμένοι. Ενωμένοι οι άνθρωποι κάνουν θαύματα. Είθε να γίνει και τώρα το θαύμα.

Το ξεκίνημα έγινε. Τα μηνύματα αγάπης, αλληλεγγύης και συμπαράστασης έφθασαν πριν ακόμα σβήσουν οι φωτιές. Η βοήθεια για τις πρώτες ανάγκες των πυρόπληκτων δεν άργησε. Από φορείς κρατικούς και ιδιωτικούς. Αλλά και στη συνέχεια οι απανταχού Έλληνες ευαισθητοποιήθηκαν. Οι ξένοι το ίδιο. Λογαριασμοί άνοιξαν και τροφοδοτούνται καθημερινά. Ο τηλεμαραθώνιος των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών συγκίνησε όλους μας. Αναπτέρωσε το ηθικό των πυρόπληκτων ότι δεν θα εγκαταλειφθούν, δεν θα είναι μόνοι τους στην προσπάθεια.

Έχουν ανάγκη μια ζεστή αγκαλιά. Και η αγκαλιά τούτη τη στιγμή είναι η έμπρακτη βοήθεια στις ανάγκες τους, για να μπορέσουν να μείνουν στη γη τους, γιατί ξέρουν ότι αυτή και μόνο είναι πηγή ζωής. Και δεν είναι μόνο για τους ίδιους, αλλά γιά όλους μας, γι’ αυτό η βοήθεια δεν πρέπει να είναι επιθυμία μας αλλά υποχρέωσή μας.

Ο Δήμος Φιγαλείας που ανήκει και το χωριό μας, πέρα του ότι θα είναι αποδέκτης των γενικών μέτρων που θα ληφθούν από την Πολιτεία και την ιδιωτική πρωτοβουλία κέρδισε και ένα λαχείο. Έτσι θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε κατά τη γνώμη μου την «υιοθέτηση» του Δήμου μας από το Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.). Και δεν το κέρδισε τυχαία. Το κέρδισε με τη σοβαρή παρουσία των νέων του, στην ανταπόκριση τηλεοπτικού σταθμού από το χωριό μας στις 5-9-07 με τον κ. Λαζόπουλο κατά τη διάρκεια του τηλεμαραθωνίου, με την έκκληση όχι για ελεημοσύνη, αλλά για βοήθεια. Για να ξαναφτιάξουν τις περιουσίες τους, να ζωντανέψουν τον τόπο τους, όπως το αξίζει η παράδοση και η ιστορία του, να ξαναμαζέψουν ελιές, να ξανακάνουν το λάδι τους ανταγωνιστικό προϊόν της χώρας μας. Το κέρδισε γιατί οι νέοι του ήσαν αληθινοί. Αυτό συγκίνησε όσους μπορούν να δούν την πίστη και την αλήθεια πίσω από τα λόγια.

Είδαν και οι άνθρωποι του Α.Π.Θ. και δια στόματος του Αντιπρύτανη κ. Σταύρου Πανά ανακοινώθηκε ότι ο Δήμος τον οποίον επιλέγουν προς αναδοχή, υλοποιόντας την ήδη ειλημμένη απόφαση της Συγκλήτου του Α.Π.Θ. της 29-8-2007, για ανασυγκρότηση ενός Πυρόπληκτου Δήμου μέσα από ένα πρόγραμμα του Πανεπιστημίου με τίτλο «Πρότυπη παρέμβαση του Α.Π.Θ. στις πυρόπληκτες περιοχές», είναι ο Δήμος Φιγαλείας.

Χαρά και συγκίνηση νοιώσαμε και οι Ζουρτσάνοι της διασποράς για την αναδοχή αυτή. Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου δεν βρίσκει λόγια να ευχαριστήσει τον Πρύτανη, τον Αντιπρύτανη και τα μέλη της Συγκλήτου του Α.Π.Θ., καθώς και τα μέλη της Επιτροπής που θα επωμισθούν το βάρος της υλοποίησης του προγράμματος. Και βέβαια πρέπει να υπάρξει και εκ μέρους των Δημοτών μας η προσπάθεια και η εθελοντική συμμετοχή, για να γίνουν οι σκοποί του προγράμματος πράξη.

Αθήνα 7-9-2007

ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΗΜΟΣΘΕΝΙΔΟΥ-ΣΠΥΡΙΔΑΚΗ