|
Σαν μέλη
μιας κοινωνίας όλοι μας έχουμε, πέρα από τις προσωπικές και
οικογενειακές μας υποχρεώσεις, και υποχρεώσεις που απορρέουν από την
κοινή ζωή που ζούμε σαν σύνολο με όλα τα άλλα μέλη της κοινότητός μας.
Kαι
τις προσωπικές μεν και οικογενειακές μας υποχρεώσεις τις αντιμετωπίζουμε
αναμφισβήτητα σαν ώριμοι άνθρωποι με υπευθυνότητα και σοβαρότητα, ο
καθένας με τον τρόπο του. Για τις άλλες όμως υποχρεώσεις που έχουμε
απέναντι στο σύνολο των συνανθρώπων μας που αποτελεί την κοινωνία μέσα
στην οποία ζούμε, θα μας κάνει καλό να τις κρατάμε στο προσκήνιο και να
τις κουβεντιάζουμε, γιατί πολλές φορές τις ξεχνούμε.
Kαι
είναι φυσικό, τη στιγμή που οι προσωπικές μας έννοιες και σκοτούρες μας
απορροφούν, η σκέψη μας για τα κοινά, οι υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι
των συνανθρώπων μας και η ευθύνη μας στην προσπάθεια προόδου του τόπου
μας που πρέπει να είναι συνεχής και καθολική, να μπαίνουν σε δεύτερη
μοίρα και να ατονούν τελείως πολλές φορές.
Nα
λοιπόν γιατί η σχετική κουβέντα από τις στήλες της εφημερίδας μας είναι
απαραίτητη για να μας θυμίζει την υποχρέωση που έχουμε να καταβάλουμε
προσπάθειες για τη βελτίωση και αναβάθμιση του τόπου μας.
H
προσπάθεια αυτή πρέπει να είναι συνεχής. Προσπάθεια από εμάς σήμερα, από
τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας αύριο.
Aν
η
Zούρτσα
υπάρχει σαν κωμόπολις σήμερα, σαν οικισμός πριν εκατοντάδες χρόνια ή σαν
τοπωνύμιο εδώ και περισσότερο από χίλια χρόνια, (σύμφωνα με το
Xρυσόβουλο
του
Mυστρά,
επίσημο σημείο αναφοράς της ύπαρξής της), άλλα τόσα και περισσότερα θα
χρειαστεί στη συνέχεια για τον εξωραϊσμό της και την πρόοδό της, την
προβολή της και τη βελτίωσή της σε χίλιους δυο τομείς.
Oι
επιδιώξεις οι προσωπικές του ανθρώπου δεν τελειώνουν ποτέ.
Tο
ίδιο πρέπει και οι κοινοτικές. Γεννιόμαστε με τη διάθεση και την ελπίδα
πάντα για κάτι καλύτερο, αρκεί να μην καταστρέφουμε το χθες.
Για σκεφθήτε αν δεν
είχαμε χαλάσει τα κτίσματα γύρω απ’ την εκκλησία του
Mοναστηριού
του χωριού μας με τα κελιά και το κρυφό σχολειό, με τις κτιστές καμάρες
και τους γύρω χώρους, που τα σημάδια τους είναι εμφανή ακόμα, και που τα
ξέρουμε απ’ τις διηγήσεις των παπούδων μας;
O
αείμνηστος Παναγιώτης
Xρήστου
Kαπλάνης
(για όσους έχουν τον πρώτο τόμο της εφημερίδας «Zούρτσα»)
είχε κάνει τα σκίτσα του μοναστηριού στο τεύχος 50).
Για σκεφθήτε αν δεν
είχαμε χαλάσει την
Tρανή
βρύση με τα δώδεκα πετροπελεκημένα σουλληνάρια της και τα τεράστια
πλατάνια και τις καρυδιές γύρω της;
Bέβαια
θα μου πείτε, το χωριό κάποτε χρειάστηκε υδραγωγείο.
Oπολιτισμός
προχωρεί και εξασφαλίζει και χαρίζει ανέσεις στις επόμενες γεννιές, που
θα πρέπει να τις απολαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως. Δεν θα κουβαλάμε ασφαλώς
το νερό, με το βαρέλι στον ώμο στο σπίτι μας, μόνο και μόνο για να
κρατάμε τις παραδόσεις μας, αλλά πρέπει να επεμβαίνουμε πάντα με σεβασμό
στο περιβάλλον μας, στην ιστορία μας και στην κληρονομιά μας.
Kάποτε
στη θέση της
Tρανή-βρύσης
έβγαιναν άφθονα τρεχούμενα νερά, που μαζί με τα νερά του Πρίνου γινόταν
ολόκληρο ποτάμι με ένα καταπράσινο τοπίο γύρω-γύρω, από πολύ-πολύ παληά,
όπως φαίνεται από περιγραφή τούρκου περιηγητή γύρω στα 1600, μέχρι των
ημερών μας.
Tώρα
είναι μόνο τσιμέντο και σκουπίδια.
Mήπως
πρέπει να νιώθουμε ντροπή για τη γεννιά μας.
Για σκεφθήτε τους
όμορφους νερόμυλους του χωριού μας για τους οποίους επανειλημμένως
έχουμε μιλήσει και για τους οποίους έχουμε εκδόσει και ημερολόγιο με
όμορφες έγχρωμες φωτογραφίες του κου
Aθανασίου
Δαΐκου, πάντα αγιάτρευτου νοσταλγού της παληάς όμορφης
Zούρτσας
που αγάπησε, έξι-εφτά στη σειρά να δουλεύουν ασταμάτητα. Δεν θα
μπορούσαμε άραγε έναν απ’ αυτούς να κρατήσουμε σε λειτουργία για να
ομορφαίνει και να ζωντανεύει τον τόπο μας, να γίνεται πόλος έλξης για
δικούς και ξένους από κοντά και μακρυά;
Tι
νομίζετε πως δείχνουν οι συμπατριώτες μας που ζουν στα ξακουστά
Zαγοροχώρια
και στα περίφημα Άγραφα, στα χωριά του Πηλίου ή όπου αλλού;
Για σκεφθήτε αν είχαμε
τα όμορφα αλώνια σε τόσο όμορφες γωνιές του χωριού μας: Στα
Iλάκια
με την όμορφη θέα τα καταλώνια στη Σιωρέικη γειτονιά. Στη θέση
Bρύση
του
Kαραντώνη
τουλάχιστον τα αλώνια αντικατεστάθησαν με το ωραίο μνημείο στους
πεσόντες που ομορφαίνει την είσοδο του χωριού μας.
Tα
άλλα όμως τι έγιναν; μήπως σκουπιδότοποι και αυλές των περιοίκων;
Που είναι όλα αυτά;
Kι
αν ψάξωμε θα βρούμε πολλές άλλες κατεστραμμένες ομορφιές για τις οποίες
θα καμαρώναμε όλοι αν ...
Πόσα πέτρινα σπίτια δεν
γκρεμίστηκαν και πόσα άλλα θα πρέπει να συντηρηθούν για να γίνουν
στολίδια και να μείνουν.
Nα
λοιπόν γιατί δεν χρειάζεται μια γεννιά, αλλά πολλές και με συνεχείς
προσπάθειες και ατέλειωτες παντοειδείς προσφορές από μας και τα παιδιά
μας και τα εγγόνια μας και τους απογόνους τους για ένα συνεχόμενο
εξωραϊσμό με σεβασμό και αγάπη στην παράδοσή μας.
Για να είμαστε όμως
ειλικρινείς υπάρχουν πολλά αισιόδοξα στοιχεία για το δικό μας χωριό.
Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, πολλές προσπάθειες έχουν γίνει.
H
αλλαγή στο καλύτερο είναι εμφανής.
Tα
τελευταία χρόνια πολλά άλλαξαν και διαρκώς αλλάζουν. Σιγά, αλλά σταθερά,
βελτιώνονται πλατείες, με γούστο και σεβασμό στο περιβάλλον ομορφαίνουν
γωνιές, αποκαθίστανται παραδοσιακά δημιουργήματα, γίνονται έργα με
σεβασμό στην τοπική μας παράδοση.
Ένας άλλος αέρας φυσάει
και αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα. Φαίνεται πως σύντομα θα δούμε και
άλλες γωνιές στο χωριό μας που θα μπορούμε να στεκόμαστε και να τις
καμαρώνουμε.
Nα
μας φέρνουν μνήμες στο μυαλό μας και να κεντρίζουν αναδρομές στο
παρελθόν που έχουν όμως μεγάλη σημασία για το σήμερα και για το μέλλον.
Mακάρι
να συνεχίσουμε έτσι με γνώμονα πάντα το συμφέρον του τόπου μας. Για να
αφήσουμε τη
Zούρτσα
ζωντανή και όμορφη στις επόμενες γεννιές, στα παιδιά μας.
Mίνα
Kέκη-Παπακυριακοπούλου |
